A.J.K.S. – Granice Pozostają Otwarte

(I.)
Nienawidzą mnie, czuję ciągle na plecach oddech
Marsz upadłych gwiazd, wyzwiska, kłamstwa i tym podobne
Chamstwa, stężenie wzrasta z każdą jedną deklaracją
Już nie ma tu poezji, bo po prostu nie warto

W potoku bredni topić własne przemyślenia
To chleb powszedni, że dla nikogo nic nie zmienia
Fakt, że każdy takt był przesiąknięty moim wrzaskiem
Sępy karmią się smutkiem, a ja przed nimi wciąż się błaźnię

No właśnie, przyklaśnie jeden z drugim i mi wmawia
Że tak dobrze mnie poznał, bez komentarza zostawiam
Bo słyszałem tak wiele, tak bardzo absurdalnych wyznań
Że nawet gdybym chciał, to nie mógłbym się przyznać

Czuję, że ta blizna wciąż nie może się zagoić
Pragnę wytrzeźwieć, ale życie mnie pierdoli
I nie mam przyszłości, nie widzę jasnych punktów
Utopiony w stagnacji z dosypem jebanego buntu

Zafunduj mi znowu kolejny strzał krytyki
Zabiorę do grobu wiedzę o tym, że jestem nikim
Czasami nie wiem, czy mam sam siebie winić
Za depresję dostarczaną przez internetowy streaming

Poznałem dwa oblicza tego zjebanego świata
Nigdzie nie czułem się dobrze, to ciągle powraca
Bezowocna praca daje szansę na agonię
Mam środki do życia, mogę umierać świadomie

I chuj z wartościami, z konformizmem, chuj z tobą
Widziałeś we mnie pizdę, teraz idziesz moją drogą?
Bo co, będziesz próbował na siłę mi dorównać?
Czysta inkarnacja hasła “atencyjna kurwa”

A co bóg da, to jego nieobecność to zabierze
Warczę i wyję zaszczuty jak zwierzę
I powiem Ci szczerze, nie wiem, kto pomoże
Jeśli takie coś jak ja wybrałeś sobie jako wzorzec