WSRH – W biegu

(Zwrotka 1: Shellerini)
Niejednokrotnie biłem się pięścią w pierś w świecie, gdzie gniew doprowadza do łez
Na mieście noże, uśmiecha się pod nosem bies

Nie wszystko okej jest i każdy farciarzem jak Noe

Dzień pod blokiem bez emocji, wita poker face

Życie to moment jak wdech – wydech – koniec
Stres trawi jak ogień Donieck, piątek to wasze zdrowie

I może tobie, ale mi morze marzeń nie wyschło
I zrobię wszystko, nim zamilknę jak Smoleń

Jak Fiedler wciąż w drodze, ambicje wbite w CV

I kiedy przyjdzie odejść mi, to chciałbym tak jak Chryzyp

Spisanych kartek ryzy, kto nie ryzykował, się spiął
Moi ludzie z nizin skaczą w stóg siana jak Ezio

Chuj w marazm, to bieg po runo, mówią przez piekło

Trudno, zbyt rzadko, lekko wiesz toruję swoim ludziom
Ci co karmią obłudą, szczują, kpią niech się pieprzą
Z Pe-o-zet-n-a-n z kreską, salut

(Refren)
Zanim wchłonie mnie piach w środku klepsydry Chronosa

Za dnia pędzę przez świat, wersety piszę po nocach
Nie słucham rad tych głupców, nie idę ślepo za stadem
To dla tych, którzy są zawsze obok mnie, kiedy krwawię
To dla naszych ludzi, to dla naszych ludzi
To dla naszych ludzi, to dla naszych ludzi
To dla naszych ludzi, to dla naszych ludzi
To dla naszych ludzi, o

(Zwrotka 2: Słoń)
Nigdy nie byłem typem, który własne życie woli przespać
Nie mam patetycznych wersów naiwnych jak oczy dziecka
To Słoń i Szelka, kręcimy swój film jak Carpenter

Mam sporo nowych doświadczeń i tych kilka dziar więcej
Przez świat pędzę jak dzieciak z torebką na wyrwie

Ty zanim powiesz cokolwiek, ja zdążę zjebać za winklem

Moją nawijkę i chamstwo ceni każdy koneser
Nie mam w dowodzie Neil Armstrong, choć potrafię polecieć (jedziesz)

Im więcej wiedzy, tym patrzę na świat inaczej
Ex-koledzy chcieliby żebym skończył jak kamikaze

Wokół sami łgarze gapią mi się w portfel przez ramię
Więc stale trzymam palec na spuście jak Blade Runner

Bez bajek i półprawdy, intensywna woń padliny
Lodowate ostrze życia wybebesza nas jak ryby
Dziś liczysz przypływ gotówki i puszczasz barmance oczko
Jutro na onkologii pustym wzrokiem patrzysz w okno

Znam dobrze samotność, poznałem zimno, szarugi
Co chwilę widzę na skałach te roztrzaskane szalupy

I zanim przyjdzie Anubis, płyniemy wpław lub pod prąd

Zostawiając ślad po sobie niczym Kaijū w Tokio